Eleksyon, isang maruming lusak sa kultura ng maruming pulitika ng bansa, isang yugto na kung saan ang mayayaman at makapangyarihan ay nananaig sa halip na ang boses ng mga mamamayan. Aanhin nga ba ng bansa ang boses ng mga mamamayan na isinusulat sa balota at binibilang upang ihayag ang nais na pamumuno? Papaano kung ang mga natatanging kandidato ay hindi kumakatawan sa tunay na lagay ng nayon, bayan, lalawigan, o bansa?
Sa dinami-dami ng eleksyong dumaan, ito lang ang malinaw, hindi mananalo ang isang kandidato na walang kayamanan. Wala siyang pambili ng boto, pambayad ng mga watcher sa eleksyon, pampakain sa mga boluntaryang tumutulong sa kampanya niya, pampagawa ng mga tarheta at poster, atbpa. Ikalawa, hindi mananalo ang isang kandidatong mabait sa mga ordinaryong mamamayan. Dadayain sya ng kanyang kalaban na ayaw magpatalo, o di kaya'y ipapapatay siya. Ikatlo, ang mananalong kandidato ay magbabayad ng utang na loob sa mga nagbigay ng kontribusyon sa kanyang pangangampanya. At magiging balakid ito sa dapat ay pantay-pantay na turing ng isang pinuno sa kanyang mga nasasakupan. Ikaapat, ang mananalong kandidato ay kakailanganing magnakaw, dahil kung hindi, hindi na siya mananalo sa susunod na eleksyon.
Hindi lamang ang karumihan ng pagkandidato ang kabulukan ng eleksyon. Marumi din ang paraan ng pagpili ng bawat isang mamamayan. Papaano ba pumipili ng iboboto ang ordinaryong Pilipino? Ano ba ang kanyang tinitingnan? Una, dapat ay sikat. Pangalawa, dapat ay marunong mamigay ng salapi. Pangatlo, dapat ay marunong makisama. Hindi ba sa ganitong lagay ay nagiging inutil ang nananalong pinuno dahil sa dami ng kanyang utang na loob?
Ang makalumang eleksyon na ito ay walang pinagkaiba sa isang tiangge. Bayaran. pataasan ng bayad. Kung sino ang magsuhol ng malaki ang iboboto. Kung hindi man ay ganito: Kung sino ang kamag-anak ang iboboto. Kung sino ang kaibigan ang iboboto. Nasaan ang tamang pagpili ng matinong mga pinuno sa ganito?
Kaya nga ang makalumang eleksyon na ito ay bigo, walang ipinagkaiba sa lagay ng demokrasya, bigo. Panahon na para itapon ang maling sistema na ito. Alisan na natin ng karapatan ang mga tao na bumoto dahil hindi naman sila marunong bumoto. Alisin na natin ang eleksyon na nagiging tampulan lang ng pagnanakaw, pandaraya, kasinungalingan, at iba pang kabulukan sa ating kultura.
Ang mga namumuno sa ating mga ahensya ng gubyerno ay dapat walang ipinagkaiba sa mga manager ng mga korporasyon. Dapat ay matalino, marunong magpatakbo, at higit sa lahat, may malasakit sa kanyang trabaho. Dagdag pa dito, dapat ay nagmamahal sa Inang Bayan at sa kanyang nasasakupan, at handang magsakripisyo. Ang posisyon ng isang pinuno ay dapat inaaplayan, pinipili ng mahigpit ang tatayo dito. Gaya ng isang nag-aaplay para maging superbisor, dapt ay dumaan sa mga pagsubok, at ang pinakamahusay ang dapat mapili.
Ang sweldo ng isang pinuno ay di dapat nalalayo sa sweldo ng ordinaryong mamamayan. Ang mga benepisyo niya ay hindi dapat naiiba sa ordinaryong manggagawa. Sa ganitong paraan, tanging ang mga tao lang na nasa puso ang paglilingkod ang magnanais maging pinuno. Iyon lang mga taong may pag-ibig sa Inang Bayan at nangangarap na higit pang mapaganda ang kanyang lupang tinubuan.
Wednesday, March 17, 2010
Tuesday, March 16, 2010
Kasaysayan ng kataksilan sa bayan
Talumpati ng pinuno ng komisyon ng kultura at kasaysayan sa panahon ng pagbabago.
Basahin mo, kapatid, ang ating kasaysayan. Ungkatin mo ang mga nakatagong katotohanan sa likod ng mga naisulat na titik at salita na tumutukoy sa ating pagka-Pilipino. Di mo ba nais malaman kung sino ang nagsulat ng mga titik na ito? Di mo ba nais matuklasan ang bulok na nakaraan ng bansa mo?
Bulok ang kasaysayan na naisulat para pag-aralan mo sa mga paaralan. Kasinungalingan ang katanyagan ng ilan sa mga bayaning nakilala mo. Kabulukan ang nasa likod ng mga namuno sa ating bayan, mga taong kinikilala natin hanggang ngayon na akala natin ay nakatulong sa atin.
Alam mo ba, kapatid na ang mga Amerikano ang pumili kay Rizal bilang pambansang bayani natin, dahil ang ipinapangalandakan ni Rizal ay kapayapaan, at dahil ayaw nila ng isang mandirigmang bayani na maaaring maging inspirasyon ng mga mamamayan?
Alam mo ba na ang kinikilala nating unang pangulo ng bansa na si Aguinaldo ay hindi ibinoto ng buong bansa kundi ng mga Kabitenyo lang?
Alam mo ba na nagkadayaan pa nga sa botohan na ito?
Alam mo ba na matapos makaaway ni Bonifacio si Aguinaldo, ipinahuli nila si Bonifacio bago pa ito makaalis ng Cavite, dahil siguradong hindi matutupad ang kanilang ambisyong politikal kung makakabalik sa kamaynilaan si Bonifacio?
Alam mo ba na bilang pangulo, si Aguinaldo ang nag-apruba sa pagpatay kay Bonifacio, at malagim ang naging pagpatay dito?
Alam mo ba na ang Lupang Hinirang at ang pambansang watawat natin ay ginawa sa Cavite sa ilalim ng utos ni Aguinaldo?
Alam mo ba na nagkaroon ng kasunduan ang mga Pilipino at Kastila (Biak na Bato) para magkaroon ng tigil-putukan, kapalit ang malaking halaga at ang paglisan ni Aguinaldo papunta Hongkong?
Alam mo ba na matatalo na ng mga Pilipino ang mga Kastila kung di lang nakiaalam ang mga Amerikano?
Alam mo ba na binayaran si Aguinaldo ng mga Amerikano para huwag tapusin ang digmaan at ipaubaya ang huling laban sa kanila?
Alam mo ba na ang pinakamahusay na Heneral ng mga Pilipino noon na si Antonio Luna ay ipinapatay ni Aguinaldo?
Alam mo ba na noong digmaan laban sa Hapon, si Aguinaldo ay sumuporta sa mga Hapon at nangumbinse sa mga Pilipino na huwag nang lumaban sa mga Hapon?
Madilim na nakaraan para sa ating itinuring na unang pamahalaan. Mula sa simula, tigmak ng karumihan. Traydor na pinuno, ganid na pangulo. Dapat ba natin siyang kilalanin? Ilan ba ang namatay dahil sa kanyang kasakiman, kamatayang walang dignidad, ni hindi man lang nangamatay para sa bayan. Tatanggapin ba natin ang lahat ng pakikipagkaisa niya sa kaaway ng bayan, mga Kastila, mga Kano, at sa huli, mga Hapon? Di ba natin dapat ibasura ang lahat ng itininatag niyang bahagdan ng ating kultura?
Hindi!
Panahon na para burahin sa ating ala-ala ang kataksilan sa bayan ng Aguinaldo na ito! Panahon na para sunugin ang lahat ng aklat na nagtataglay ng pangalan niya! Panahon na para ituwid ang kamalian ng ating kasaysayan, na ang taong ito ay hindi bayani kundi isang taksil sa bayan! Hindi siya pangulo kundi isang ganid na mananakop! Isa siyang kriminal!
Panahon na din para burahin ang impluwensya ng kanyang pamahalaan! Panahon na para ituwid ang kamalian ng pambansang awitin at pambansang bandila! HIndi tayo makapapayag na ang mga sagisag ng isang bansa ay nagmula sa mga taong nagtraydor sa kanya!
Kumilos tayo, mga kapatid! Tayo ay lahing marangal! Tayo ay lahi ng mga totoong Pilipino!
Basahin mo, kapatid, ang ating kasaysayan. Ungkatin mo ang mga nakatagong katotohanan sa likod ng mga naisulat na titik at salita na tumutukoy sa ating pagka-Pilipino. Di mo ba nais malaman kung sino ang nagsulat ng mga titik na ito? Di mo ba nais matuklasan ang bulok na nakaraan ng bansa mo?
Bulok ang kasaysayan na naisulat para pag-aralan mo sa mga paaralan. Kasinungalingan ang katanyagan ng ilan sa mga bayaning nakilala mo. Kabulukan ang nasa likod ng mga namuno sa ating bayan, mga taong kinikilala natin hanggang ngayon na akala natin ay nakatulong sa atin.
Alam mo ba, kapatid na ang mga Amerikano ang pumili kay Rizal bilang pambansang bayani natin, dahil ang ipinapangalandakan ni Rizal ay kapayapaan, at dahil ayaw nila ng isang mandirigmang bayani na maaaring maging inspirasyon ng mga mamamayan?
Alam mo ba na ang kinikilala nating unang pangulo ng bansa na si Aguinaldo ay hindi ibinoto ng buong bansa kundi ng mga Kabitenyo lang?
Alam mo ba na nagkadayaan pa nga sa botohan na ito?
Alam mo ba na matapos makaaway ni Bonifacio si Aguinaldo, ipinahuli nila si Bonifacio bago pa ito makaalis ng Cavite, dahil siguradong hindi matutupad ang kanilang ambisyong politikal kung makakabalik sa kamaynilaan si Bonifacio?
Alam mo ba na bilang pangulo, si Aguinaldo ang nag-apruba sa pagpatay kay Bonifacio, at malagim ang naging pagpatay dito?
Alam mo ba na ang Lupang Hinirang at ang pambansang watawat natin ay ginawa sa Cavite sa ilalim ng utos ni Aguinaldo?
Alam mo ba na nagkaroon ng kasunduan ang mga Pilipino at Kastila (Biak na Bato) para magkaroon ng tigil-putukan, kapalit ang malaking halaga at ang paglisan ni Aguinaldo papunta Hongkong?
Alam mo ba na matatalo na ng mga Pilipino ang mga Kastila kung di lang nakiaalam ang mga Amerikano?
Alam mo ba na binayaran si Aguinaldo ng mga Amerikano para huwag tapusin ang digmaan at ipaubaya ang huling laban sa kanila?
Alam mo ba na ang pinakamahusay na Heneral ng mga Pilipino noon na si Antonio Luna ay ipinapatay ni Aguinaldo?
Alam mo ba na noong digmaan laban sa Hapon, si Aguinaldo ay sumuporta sa mga Hapon at nangumbinse sa mga Pilipino na huwag nang lumaban sa mga Hapon?
Madilim na nakaraan para sa ating itinuring na unang pamahalaan. Mula sa simula, tigmak ng karumihan. Traydor na pinuno, ganid na pangulo. Dapat ba natin siyang kilalanin? Ilan ba ang namatay dahil sa kanyang kasakiman, kamatayang walang dignidad, ni hindi man lang nangamatay para sa bayan. Tatanggapin ba natin ang lahat ng pakikipagkaisa niya sa kaaway ng bayan, mga Kastila, mga Kano, at sa huli, mga Hapon? Di ba natin dapat ibasura ang lahat ng itininatag niyang bahagdan ng ating kultura?
Hindi!
Panahon na para burahin sa ating ala-ala ang kataksilan sa bayan ng Aguinaldo na ito! Panahon na para sunugin ang lahat ng aklat na nagtataglay ng pangalan niya! Panahon na para ituwid ang kamalian ng ating kasaysayan, na ang taong ito ay hindi bayani kundi isang taksil sa bayan! Hindi siya pangulo kundi isang ganid na mananakop! Isa siyang kriminal!
Panahon na din para burahin ang impluwensya ng kanyang pamahalaan! Panahon na para ituwid ang kamalian ng pambansang awitin at pambansang bandila! HIndi tayo makapapayag na ang mga sagisag ng isang bansa ay nagmula sa mga taong nagtraydor sa kanya!
Kumilos tayo, mga kapatid! Tayo ay lahing marangal! Tayo ay lahi ng mga totoong Pilipino!
Tuesday, August 25, 2009
Piping Saksi
Isang po akong ordinaryong mamamayan na tumanda na sa ating bansa. Naranasan ko po ang hirap ng buhay sa isang Pilipinas na demokrasya. Inakala ko po na mamamatay na ako sa kahirapan, at kawalan ng pag-asa. Saksi po ako sa napakaraming dungis ng ating lipunan.
Hindi naman po kami mahirap dati. Lumaki po ako sa isang simpleng pamilya. May tindahan po kami sa harap ng aming bahay, at ang kinikita namin ay sapat na para makapamuhay kami ng payapa.
Hindi po ako nakatapos ng pag-aaral. May kahinaan daw po ang aking kukote sabi ng aking ama. Nahirapan po akong makapasa sa hayskul. Sa edad na disiotso ay nag-asawa na po ako. Tumira po kami ng asawa ko sa bahay ng aking mga biyenan. Ngunit nang mamatay ang aking mga magulang ay ako po ang nagmana ng aming bahay at tindahan. Akala ko po ay mananatiling payapa at masay ang lahat gaya ng dati.
Ngunit nagbabago po ang panahon. Dumadami po ang tao. Dumami rin ang nagtayo ng tindahan sa lugar namin, at nabawasan ang kinikita namin. Tumaas din po ang presyo ng mga bilihin at nahirapan po kami pagkasayahin ang kinikita ng tindahan para sa aming mag-anak. Naghanap po ng trabaho ang asawa ko. Hindi po ganoon kadali siya nakapasok. Construction, pabrika, at iba pa. Puro contractual lang po ang pagtanggap sa kanya. Wala pong kasiguraduhan. Hanggang sa mabalian siya ng tuhod at hindi na kinayang magtrabaho ng mabigat.
Dalawa po ang anak namin. Nagawa lang po nilang makatapos ng hayskul. Wala po kaming pera pangkolehiyo. Hindi naman po sila ganoon katalino para maging iskolar. Maaga na din po silang nag-asawa.
Saksi po ako sa pagbabago ng ugali ng tao sa ating bansa. Noong bata pa po ako ay masaya po kaming naglalaro araw-araw sa daan. Ngunit sa panahon po ng aking mga apo, marami na pong sasakyan sa kalsada, at hindi na rin ligtas sa gabi dahil marami na pong kabataan ngayon ang nalululong sa droga at nakakagawa ng krimen. Isa po sa mga apo ko ay nakursunadahan ng isang adik at nasaksak. Dahil siguro sa mahirap lang kami, hindi po nahuli ng mga pulis ang kriminal.
Naaalala ko din po, noong bata pa ako, gustung-gusto ko pong sumasakay sa jeep. Parang iskursyon palagi iyon para sa kin, kahit papunta lang po kami sa kabayanan para bumili ng paninda para sa tindahan namin. Ngunit sa katandaan ko, palagi na lang pong siksikan ang mga jeep. Ang mga drayber po ay hindi umaalis ng terminal na hindi puno ang jip. Tumitigil na din sila sa mga kanto para maghintay ng pasahero. Ang iingay na nila sa pagtawag ng mga pasahero, di gaya ng dati. At marami sa mga jeep ay may mga bangkitong inilalagay sa gitna para sa karagdagang pasahero. Kaya napakasikip na po ng mga jeep. Sa maraming beses po, puno na po ang jeep ay sumisigaw pa po ang drayber (o kunduktor) na maluwag pa. O kaya'y may dalawa pa, na ang totoo ay sa bangkito na lang pauupuin ang bagong sakay. Talamak na po ang kasinungalingan ngayon.
Sa aming pamimili sa palengke, karamihan po ng mga tindera ngayon ay may ginagawang pandaraya. Pang bumili ka ng isang kilong kamatis, asahan mo na may isang pangit. Sa pagbili ng isang taling talong, palaging may isang may uod. Sa pagbili ng isda, napakahirap po makakuha ng totoong sariwa.
Napakarami na rin po ng mga tambay sa mga kanto na maiingay na sumisigaw para sa mga jeep. Mga barker po ang mga ito, mga nagtatawag ng pasahero para sa isang jeep, kapalit ang maliit na halaga mula sa mga drayber. Sa halos lahat ng kanto na dadaanan ng mga jeep, may mga barker. Kaya napipilitan ang mga jeep na tumigil sa mga kanto at maghintay, para maisulit ang ibabayad niya sa barker. Ang mga barker ding ito ay walang paggalang. Karamihan sa kanila ay mukhang sanggano na katatakutan mo.
Hindi ko po maintindihan kung bakit dumami ang mga motorsiklo sa paligid. kasabay po nito ang pagdami ng mga balita ng aksidente ng mga nagmomotorsiklo. Sa aking pananaw, ang mga nagmomotorsiklo ay walang tamang batas na sinusunod. Dahil walang nagbabawal sa kanilang magpazigzag-zigzag sa kalsada, ginagawa nila ito ng walang takot. Nagagawa din nilang humarang sa daan at maging dahilan ng trapik. Wala po silang sinusunod na batas ayon sa tamang pwesto o linya nila sa daan.
Napansin ko rin po na ibang-iba na ang mga eskwelahan ngayon. Dati, iginagalang ang mga titser. At huwaran talaga sila ng kabataan. Hindi na ganoon. Maraming beses na po akong nakarinig ng titser na nagmura. May nabalitaan na din po ako na mga titser na nangmolestya ng estudyante. Maraming titser ang nagtitinda na lang sa klase, at hindi na halos nagtuturo. At may mga alam po ako na eskwelahan na negosyo ang paninda sa kantin, na sapilitang pinabibili ang mga bata. Negosyo din ang mga ID, ang mga class picture, ang mga uniporme, ang mga palabas na sine sa skul, ang gradwesyon, at iba pa. Ang sama po talaga.
Ang kabataan? Palalo na po ang karamihan sa kanila. Bastos na kung sumagot sa matatanda. Pasigaw pa kung mangatwiran. Kapag titingnan mo po sila sa mga tambayan, puro porma, puro yabang, puro walang kapalaluang bagay ang pinaggagagawa. Di na po nila iniisip ang kanilang kinabukasan, basta masaya po sila. Lalo na pong wala silang pakialam sa matatanda, o sa bansa. Di nga po ba't dumami ang mga adik na kabataan? Dumami din po ang mga batang kriminal. Sino po ba ang mga tambay sa mga kanto ngayon na naghahanap lagi ng away? Mga kabataan po. Wala na po yung matatabang maton. Puro kabataang adik na ang nandoon.
Ang mga ito po ang ilan sa napakaruming mga sitwasyon ng ating bansa sa nagdaang pamahalaan. Kanser, ayon nga po kay Jose Rizal. Malaki po ang pasasalamat ko na nagbago ang takbo ng buhay namin mula ng itatag ang bagong Pilipinas. Ngayon po ay nakatira po ako sa pamayanan ng mga matatanda kasama ang aking asawa. Kahit papano po ay nakakapanahi pa kami at nakakapagtanim ng mga gulay. May mga tao po ng gobyero na nag-aalaga sa amin. Kumakain po kami sa oras at di po kami kinukulang. Payapa po ulit ang aming buhay. Sana po ay hindi na po bumalik ang ating bansa sa nakaraan. Sana po ay ganito na lang, hanggang sa kamatayan po namin.
Hindi naman po kami mahirap dati. Lumaki po ako sa isang simpleng pamilya. May tindahan po kami sa harap ng aming bahay, at ang kinikita namin ay sapat na para makapamuhay kami ng payapa.
Hindi po ako nakatapos ng pag-aaral. May kahinaan daw po ang aking kukote sabi ng aking ama. Nahirapan po akong makapasa sa hayskul. Sa edad na disiotso ay nag-asawa na po ako. Tumira po kami ng asawa ko sa bahay ng aking mga biyenan. Ngunit nang mamatay ang aking mga magulang ay ako po ang nagmana ng aming bahay at tindahan. Akala ko po ay mananatiling payapa at masay ang lahat gaya ng dati.
Ngunit nagbabago po ang panahon. Dumadami po ang tao. Dumami rin ang nagtayo ng tindahan sa lugar namin, at nabawasan ang kinikita namin. Tumaas din po ang presyo ng mga bilihin at nahirapan po kami pagkasayahin ang kinikita ng tindahan para sa aming mag-anak. Naghanap po ng trabaho ang asawa ko. Hindi po ganoon kadali siya nakapasok. Construction, pabrika, at iba pa. Puro contractual lang po ang pagtanggap sa kanya. Wala pong kasiguraduhan. Hanggang sa mabalian siya ng tuhod at hindi na kinayang magtrabaho ng mabigat.
Dalawa po ang anak namin. Nagawa lang po nilang makatapos ng hayskul. Wala po kaming pera pangkolehiyo. Hindi naman po sila ganoon katalino para maging iskolar. Maaga na din po silang nag-asawa.
Saksi po ako sa pagbabago ng ugali ng tao sa ating bansa. Noong bata pa po ako ay masaya po kaming naglalaro araw-araw sa daan. Ngunit sa panahon po ng aking mga apo, marami na pong sasakyan sa kalsada, at hindi na rin ligtas sa gabi dahil marami na pong kabataan ngayon ang nalululong sa droga at nakakagawa ng krimen. Isa po sa mga apo ko ay nakursunadahan ng isang adik at nasaksak. Dahil siguro sa mahirap lang kami, hindi po nahuli ng mga pulis ang kriminal.
Naaalala ko din po, noong bata pa ako, gustung-gusto ko pong sumasakay sa jeep. Parang iskursyon palagi iyon para sa kin, kahit papunta lang po kami sa kabayanan para bumili ng paninda para sa tindahan namin. Ngunit sa katandaan ko, palagi na lang pong siksikan ang mga jeep. Ang mga drayber po ay hindi umaalis ng terminal na hindi puno ang jip. Tumitigil na din sila sa mga kanto para maghintay ng pasahero. Ang iingay na nila sa pagtawag ng mga pasahero, di gaya ng dati. At marami sa mga jeep ay may mga bangkitong inilalagay sa gitna para sa karagdagang pasahero. Kaya napakasikip na po ng mga jeep. Sa maraming beses po, puno na po ang jeep ay sumisigaw pa po ang drayber (o kunduktor) na maluwag pa. O kaya'y may dalawa pa, na ang totoo ay sa bangkito na lang pauupuin ang bagong sakay. Talamak na po ang kasinungalingan ngayon.
Sa aming pamimili sa palengke, karamihan po ng mga tindera ngayon ay may ginagawang pandaraya. Pang bumili ka ng isang kilong kamatis, asahan mo na may isang pangit. Sa pagbili ng isang taling talong, palaging may isang may uod. Sa pagbili ng isda, napakahirap po makakuha ng totoong sariwa.
Napakarami na rin po ng mga tambay sa mga kanto na maiingay na sumisigaw para sa mga jeep. Mga barker po ang mga ito, mga nagtatawag ng pasahero para sa isang jeep, kapalit ang maliit na halaga mula sa mga drayber. Sa halos lahat ng kanto na dadaanan ng mga jeep, may mga barker. Kaya napipilitan ang mga jeep na tumigil sa mga kanto at maghintay, para maisulit ang ibabayad niya sa barker. Ang mga barker ding ito ay walang paggalang. Karamihan sa kanila ay mukhang sanggano na katatakutan mo.
Hindi ko po maintindihan kung bakit dumami ang mga motorsiklo sa paligid. kasabay po nito ang pagdami ng mga balita ng aksidente ng mga nagmomotorsiklo. Sa aking pananaw, ang mga nagmomotorsiklo ay walang tamang batas na sinusunod. Dahil walang nagbabawal sa kanilang magpazigzag-zigzag sa kalsada, ginagawa nila ito ng walang takot. Nagagawa din nilang humarang sa daan at maging dahilan ng trapik. Wala po silang sinusunod na batas ayon sa tamang pwesto o linya nila sa daan.
Napansin ko rin po na ibang-iba na ang mga eskwelahan ngayon. Dati, iginagalang ang mga titser. At huwaran talaga sila ng kabataan. Hindi na ganoon. Maraming beses na po akong nakarinig ng titser na nagmura. May nabalitaan na din po ako na mga titser na nangmolestya ng estudyante. Maraming titser ang nagtitinda na lang sa klase, at hindi na halos nagtuturo. At may mga alam po ako na eskwelahan na negosyo ang paninda sa kantin, na sapilitang pinabibili ang mga bata. Negosyo din ang mga ID, ang mga class picture, ang mga uniporme, ang mga palabas na sine sa skul, ang gradwesyon, at iba pa. Ang sama po talaga.
Ang kabataan? Palalo na po ang karamihan sa kanila. Bastos na kung sumagot sa matatanda. Pasigaw pa kung mangatwiran. Kapag titingnan mo po sila sa mga tambayan, puro porma, puro yabang, puro walang kapalaluang bagay ang pinaggagagawa. Di na po nila iniisip ang kanilang kinabukasan, basta masaya po sila. Lalo na pong wala silang pakialam sa matatanda, o sa bansa. Di nga po ba't dumami ang mga adik na kabataan? Dumami din po ang mga batang kriminal. Sino po ba ang mga tambay sa mga kanto ngayon na naghahanap lagi ng away? Mga kabataan po. Wala na po yung matatabang maton. Puro kabataang adik na ang nandoon.
Ang mga ito po ang ilan sa napakaruming mga sitwasyon ng ating bansa sa nagdaang pamahalaan. Kanser, ayon nga po kay Jose Rizal. Malaki po ang pasasalamat ko na nagbago ang takbo ng buhay namin mula ng itatag ang bagong Pilipinas. Ngayon po ay nakatira po ako sa pamayanan ng mga matatanda kasama ang aking asawa. Kahit papano po ay nakakapanahi pa kami at nakakapagtanim ng mga gulay. May mga tao po ng gobyero na nag-aalaga sa amin. Kumakain po kami sa oras at di po kami kinukulang. Payapa po ulit ang aming buhay. Sana po ay hindi na po bumalik ang ating bansa sa nakaraan. Sana po ay ganito na lang, hanggang sa kamatayan po namin.
Bigong Demokrasya
Demokrasya. Isang uri ng pamahalaan na kumikilala at nagtatayugod ng labis-labis na mga karapatan ng mga mamamayan. Ito ay isang pamahalaan ng mga mamamayan at para sa mga mamamayan. Ngunit ito rin ay isang pamahalaan na kapakanan ng bansa ay napalitan ng kapakanan ng mga mamamayan, at ang biyaya ng lupa at dagat ay hindi pantay-pantay na naibabahagi sa lahat.
Ang demokrasya ay ang uri ng pamahalaan na pinanggalingan natin, at ang siyang naglugmok sa ating Inang Bayan sa kadiliman ng kasakiman, pagmamalabis, kontrol ng mga dayuhan, at kahirapan.
Karapatan. Iyan ang bantayog ng pamahalaang demokrasya. Layon ng mga batas sa ilalim nito na pangalagaan ang karapatan ng bawat isa, mahirap, mayaman, babae, o lalaki. nandiyan ang karapatang magmay-ari ng lupa at bahay, karapatang bumili ng kahit anong ipinagbibilapatang makapag-aral, at iba pa. Ngunit sa kabila ng malatalulot na kagandahan nito sa unang salita, ang mga karapatang ito ay hindi para sa lahat.
Papaano magkakaroon ng karapatan ang isang walang salapi para makabili ng kanyang nais bilhin? Papaanong magmamay-ari ng sariling lupa at bahay ang isang pamilya na ang perang pantustos ay para lang sa pagkain. Oo nga, nasa pagpupunyagi ang solusyon ng mga bagay-bagay, ngunit ang katauhan ng mga tao ay natural na hindi pantay-pantay. Ang malalakas ang katawan lamangang pwedeng makapagtrabaho ng maayos. Ang mga matatalino lamang ang may pagkakataon na magkaroon ng mataas na pwesto sa mga pagawaan, pamayanan o gobyerno. Ang mga mangmang, ang mga mahihina ang katawan, lalo na ang mga may kapansanan at matatanda ay wala nang pag-asa.
Sa paglago ng pamayanan sa isang demokrasya, kayamanan ang nagiging simbolo ng asenso at kapangyarihan. Ang mga pulitiko na maraming pera lamang ang nagiging opisyal ng pamahalaan. Ang mga may pera lang ang nakakapagnegosyo. Ang mga mayayaman lang ang mga nakikilala sa mga matataas na bahagdan ng lipunan.
Nasaan ang mga mahihirap at mahihina? Nasa bukid, nagsasaka ng lupang hindi sa kanila. Nasa pabrika, nagbabanat ng buto ng walo hanggang sampung oras. Nasa kalsada, namamalimos o nagiging biktima na lang ng krimen.
Dahil sa pagnanasang yumaman, ang mga mahihirap ay nabubulid sa mga gawaing ilegal. Ang mga tindero at tindera ay nagagawang mandaya. Ang mga drayber ay nagagawang magsakay ng labis sa kapasidad ng mga sasakyan nila. Ang mga empleyado ay nagagawang mangumit. Maging ang mga guro, na huwaran ng mga kabataan, ay nagagawang pagnasaan ang kakarampot na perang baon ng mga estudyante.
Ito ang bunga ng demokrasya, isang pamahalaan na pinamumugaran ng kasakiman at paghahngad, isang kalakaran na ang mayayaman ay mas nakatatas sa mga mahihirap. Isang bansang walang pagkakapantay-pantay. Isang bansang ang kultura ay nakaligtaan dahil sa pangangailangang materyal.
Ito ba ang nais mong bansa?
Bigo ang demokrasya. Bigo ito na mapagkaisa ang isang bansa sa lahat ng antas nito. Bito ito na mabigyan ng hustisya ang lahat ng pantay-pantay. Bigo ito na mabigyan ng dangal ang lahat ng mamamayan. At higit sa lahat, bigo ito na maitaguyod ang kabutihang asal at panggalang sa kapwa.
Ito ang dahilan kung bakit ang Pambansang Konseho ay nabuo, at ang Bagong Pilipinas ay ating naitatag. Totoo, hindi tayo demokrasya. Limitado ang kalayaan ng mga mamamayan. Ngunit ang ating bansa ay itinataguyod ang pagkakapantay-pantay ng lahat. Walang mahirap, walang mayaman. Ang lahat ay may karampatang pwesto sa lipunan. Ang lahat ay naglilingkod para sa bayan, at ang bunga ng ating mga pagpupunyagi ay naibabahagi ng pantay-pantay sa lahat. Ang Bagong Pilipinas, anuman ang sabihin ng ibang bansang napipiit pa rin sa mga motibo ng bigong demokrasya, ay payapa, masaya, at tagumpay.
Ang demokrasya ay ang uri ng pamahalaan na pinanggalingan natin, at ang siyang naglugmok sa ating Inang Bayan sa kadiliman ng kasakiman, pagmamalabis, kontrol ng mga dayuhan, at kahirapan.
Karapatan. Iyan ang bantayog ng pamahalaang demokrasya. Layon ng mga batas sa ilalim nito na pangalagaan ang karapatan ng bawat isa, mahirap, mayaman, babae, o lalaki. nandiyan ang karapatang magmay-ari ng lupa at bahay, karapatang bumili ng kahit anong ipinagbibilapatang makapag-aral, at iba pa. Ngunit sa kabila ng malatalulot na kagandahan nito sa unang salita, ang mga karapatang ito ay hindi para sa lahat.
Papaano magkakaroon ng karapatan ang isang walang salapi para makabili ng kanyang nais bilhin? Papaanong magmamay-ari ng sariling lupa at bahay ang isang pamilya na ang perang pantustos ay para lang sa pagkain. Oo nga, nasa pagpupunyagi ang solusyon ng mga bagay-bagay, ngunit ang katauhan ng mga tao ay natural na hindi pantay-pantay. Ang malalakas ang katawan lamangang pwedeng makapagtrabaho ng maayos. Ang mga matatalino lamang ang may pagkakataon na magkaroon ng mataas na pwesto sa mga pagawaan, pamayanan o gobyerno. Ang mga mangmang, ang mga mahihina ang katawan, lalo na ang mga may kapansanan at matatanda ay wala nang pag-asa.
Sa paglago ng pamayanan sa isang demokrasya, kayamanan ang nagiging simbolo ng asenso at kapangyarihan. Ang mga pulitiko na maraming pera lamang ang nagiging opisyal ng pamahalaan. Ang mga may pera lang ang nakakapagnegosyo. Ang mga mayayaman lang ang mga nakikilala sa mga matataas na bahagdan ng lipunan.
Nasaan ang mga mahihirap at mahihina? Nasa bukid, nagsasaka ng lupang hindi sa kanila. Nasa pabrika, nagbabanat ng buto ng walo hanggang sampung oras. Nasa kalsada, namamalimos o nagiging biktima na lang ng krimen.
Dahil sa pagnanasang yumaman, ang mga mahihirap ay nabubulid sa mga gawaing ilegal. Ang mga tindero at tindera ay nagagawang mandaya. Ang mga drayber ay nagagawang magsakay ng labis sa kapasidad ng mga sasakyan nila. Ang mga empleyado ay nagagawang mangumit. Maging ang mga guro, na huwaran ng mga kabataan, ay nagagawang pagnasaan ang kakarampot na perang baon ng mga estudyante.
Ito ang bunga ng demokrasya, isang pamahalaan na pinamumugaran ng kasakiman at paghahngad, isang kalakaran na ang mayayaman ay mas nakatatas sa mga mahihirap. Isang bansang walang pagkakapantay-pantay. Isang bansang ang kultura ay nakaligtaan dahil sa pangangailangang materyal.
Ito ba ang nais mong bansa?
Bigo ang demokrasya. Bigo ito na mapagkaisa ang isang bansa sa lahat ng antas nito. Bito ito na mabigyan ng hustisya ang lahat ng pantay-pantay. Bigo ito na mabigyan ng dangal ang lahat ng mamamayan. At higit sa lahat, bigo ito na maitaguyod ang kabutihang asal at panggalang sa kapwa.
Ito ang dahilan kung bakit ang Pambansang Konseho ay nabuo, at ang Bagong Pilipinas ay ating naitatag. Totoo, hindi tayo demokrasya. Limitado ang kalayaan ng mga mamamayan. Ngunit ang ating bansa ay itinataguyod ang pagkakapantay-pantay ng lahat. Walang mahirap, walang mayaman. Ang lahat ay may karampatang pwesto sa lipunan. Ang lahat ay naglilingkod para sa bayan, at ang bunga ng ating mga pagpupunyagi ay naibabahagi ng pantay-pantay sa lahat. Ang Bagong Pilipinas, anuman ang sabihin ng ibang bansang napipiit pa rin sa mga motibo ng bigong demokrasya, ay payapa, masaya, at tagumpay.
Friday, August 7, 2009
Kamatayan Para sa mga Traydor sa Bayan
Mga kapatid kong Pilipino,
Ako ay labis na nalulungkot sa mga pangyayari nitong mga nakaraang araw. Ang mga ebidensya na nakalap natin ay tumpak na nagpapatunay sa ginawa ng ilan nating mga kapatid. At dahil dito, sila ay naparusahan ng kamatayan. Saksi kayo sa pagbitay na ginawa sa kanila. Malagim. Malungkot. Nakakapanindig balahibo. Pero nararapat.
Ano ba ang kanilang kasalanan? Hindi lingid sa inyo na sila ay nagkuntsabahan para manghikayat sa ating mga mamamayan na mag-isip ng baluktot laban sa pamahalaan. Batid din ninyo na humingi sila ng tulong mula sa ibang bansa laban sa ating gobyerno, na dahil dito ay nasira ng bahagya ang dangal na mayroon ang ating bansa. Ang mga dayuhan na noon pa kumakalaban sa ating mga alituntunin ay hindi naman kumilos laban sa atin, salamat sa Dyos. Ngunit ang kanilang ginawa ay sumira sa kultura na pinipilit nating linisin para sa tamang pag-unlad ng bansa.
Ano na lang ang sasabihin ng mga kabataan sa pagkilos nila na ito? Hindi ba't pwede silang gayahin ng mga bata? Ano na lang ang iisipin ng iba sa atin? Na maaari nating ibalik ang dating magulong pamamalakad ilang taon na ang nakararaan? Nais pa ba nating bumalik sa isang demokrasyang ang mayayaman lang ang nakikinabang, at tayo ay ginagatasan ng mga dayuhan?
Mga kapatid, ang mga taong ito ay mga dating opisyal ng gobyerno, mga dating negosyante, mga dating sundalo, mga taong nasanay sa buhay na nakatataas sila sa iba. Binigyan natin sila ng pagkakataong mamuhan dito sa ating bayan ng pantay-pantay sa lahat. HInayaan natin silang kumain sa ating mga pinagpaguran, uminom mula sa tubig na ating inigib, matulog sa mga bahay na ating itinayo. Nais nilang ibalik ang isang madilim na bahagi ng kasaysayan kung saan ang mahihirap ay halos walang makain at matulugan. Nais nilang bumalik sa kapangyarihan at yurakan muli ang ating mga kahinaan. Papayag ba tayo?
Higit sa pagtataksil nila sa bayan, nagawa din ng ilan sa kanila na pumatay. Sa pagnanais nilang itago ang kanilang insureksyon, nagawa nilang patayin ang ilan sa ating mga sundalo at mga opisyal na hindi pumayag pakisama sa kanila. Natural lang sa ating mga opisyal ng pamahalaan, lalo na sa ating mga sundalo, na hindi makisama sa kanila. Ang bawat isang lingkod ng bayan ay mahal ang bayan at nauunawaan ang kalagim lagim na mangyayari kapag ibinalik ang dating demokrasya ng mayayaman. Ang ating mga lingkod at iniulat sa ating pamahalaan ang mga pangyayari, at dahil dito, sila ay namatay. Sila ay mga bayani.
Kanina, alas-sais ng gabi, sa paglubog ng araw sa kanluran, sila ay binitay sa salang pagpatay at pagtataksil sa bayan. Nawa'y magawa nating linisin sa ating mga tahanan at pamayanan ang maitim na espiritu ng insureksyon na ginawa nila. Nawa'y walang sumunod sa kanila. Masakit pumatay ng isang kapatid na Pilipino, subalit kung ang Inang Bayan ang mapapahamak, hindi mangingimi ang pamahalaan na kumilos para protektahan sya.
Ako ay labis na nalulungkot sa mga pangyayari nitong mga nakaraang araw. Ang mga ebidensya na nakalap natin ay tumpak na nagpapatunay sa ginawa ng ilan nating mga kapatid. At dahil dito, sila ay naparusahan ng kamatayan. Saksi kayo sa pagbitay na ginawa sa kanila. Malagim. Malungkot. Nakakapanindig balahibo. Pero nararapat.
Ano ba ang kanilang kasalanan? Hindi lingid sa inyo na sila ay nagkuntsabahan para manghikayat sa ating mga mamamayan na mag-isip ng baluktot laban sa pamahalaan. Batid din ninyo na humingi sila ng tulong mula sa ibang bansa laban sa ating gobyerno, na dahil dito ay nasira ng bahagya ang dangal na mayroon ang ating bansa. Ang mga dayuhan na noon pa kumakalaban sa ating mga alituntunin ay hindi naman kumilos laban sa atin, salamat sa Dyos. Ngunit ang kanilang ginawa ay sumira sa kultura na pinipilit nating linisin para sa tamang pag-unlad ng bansa.
Ano na lang ang sasabihin ng mga kabataan sa pagkilos nila na ito? Hindi ba't pwede silang gayahin ng mga bata? Ano na lang ang iisipin ng iba sa atin? Na maaari nating ibalik ang dating magulong pamamalakad ilang taon na ang nakararaan? Nais pa ba nating bumalik sa isang demokrasyang ang mayayaman lang ang nakikinabang, at tayo ay ginagatasan ng mga dayuhan?
Mga kapatid, ang mga taong ito ay mga dating opisyal ng gobyerno, mga dating negosyante, mga dating sundalo, mga taong nasanay sa buhay na nakatataas sila sa iba. Binigyan natin sila ng pagkakataong mamuhan dito sa ating bayan ng pantay-pantay sa lahat. HInayaan natin silang kumain sa ating mga pinagpaguran, uminom mula sa tubig na ating inigib, matulog sa mga bahay na ating itinayo. Nais nilang ibalik ang isang madilim na bahagi ng kasaysayan kung saan ang mahihirap ay halos walang makain at matulugan. Nais nilang bumalik sa kapangyarihan at yurakan muli ang ating mga kahinaan. Papayag ba tayo?
Higit sa pagtataksil nila sa bayan, nagawa din ng ilan sa kanila na pumatay. Sa pagnanais nilang itago ang kanilang insureksyon, nagawa nilang patayin ang ilan sa ating mga sundalo at mga opisyal na hindi pumayag pakisama sa kanila. Natural lang sa ating mga opisyal ng pamahalaan, lalo na sa ating mga sundalo, na hindi makisama sa kanila. Ang bawat isang lingkod ng bayan ay mahal ang bayan at nauunawaan ang kalagim lagim na mangyayari kapag ibinalik ang dating demokrasya ng mayayaman. Ang ating mga lingkod at iniulat sa ating pamahalaan ang mga pangyayari, at dahil dito, sila ay namatay. Sila ay mga bayani.
Kanina, alas-sais ng gabi, sa paglubog ng araw sa kanluran, sila ay binitay sa salang pagpatay at pagtataksil sa bayan. Nawa'y magawa nating linisin sa ating mga tahanan at pamayanan ang maitim na espiritu ng insureksyon na ginawa nila. Nawa'y walang sumunod sa kanila. Masakit pumatay ng isang kapatid na Pilipino, subalit kung ang Inang Bayan ang mapapahamak, hindi mangingimi ang pamahalaan na kumilos para protektahan sya.
Ang Pamayanan
Sa bagong Pilipinas, ang pamayanan ang pinakamahalagang bahagi ng bansa. Dito uusad ang pinakapraktikal na elemento ng pamahalaan, kabilang ang serbisyo sosyal, paglilingkod, hanapbuhay, mga kasiyahan, at ang kapakanan ng lahat.
Ang pamayanan ng makabagong Pilipinas ay binubuo ng mga tahanan at mga serbisyong sosyal na nakapaligid sa kanila. Bawat tahanan at binubuo ng isang pamilya, o ng isang komyun. Ang komyun at binubuo ng dalawa hanggang limang mamamayan na may parehong kasarian, lalaki o babae. Ang bawat isang pamayanan ay may iisa lang gawaing komunidad. Pwedeng pagawaan ng sasakyan, pagawaan ng damit, taniman, o pangisdaan. Ang lahat ng gawain ng mga mamamayan sa pamayanan ay naaayon sa industriya na ito.
Nakapaligid sa pamayanan ang ospital, opisina ng serbisyo sosyal, munisipyo, palengke, simbahan, at iba pa. Umiikot ang mga pambansang jip para sa mga tao. Nagrarasyon ng pagkain ang mga palengke. Nagtatrabaho ang lahat ng walang sweldo, ngunit ang lahat ng pangangailangan ay ibinibigay sa kanila--pagkain, damit, tubig, at iba pa.
Ang araw sa pamayanan ay nagsisimula ng alas sais ng umaga, kung kailan ang lahat ay nag-eehersisyo sa loob ng isang oras. Pagdating ng alas-syete, ang lahat at babalik sa mga tahanan para mag-almusal at maghanda. Alas-nwebe ang pasok sa trabaho. Alas dose ang tanghalian. Ala-una ay trabaho ulit. Alas kwatro ay simula na ng oras ng pakikihalubilo, kung saan pwedeng gawin ang lahat ng sports, sayawan, kantahan, panonood ng sine, at iba pa. Alas syete ay nasa bahay na ang lahat, hanggang alas dyes, kung saan wala nang pwedeng lumabas.
Mahigpit ang pagpapatupat sa mga alituntunin ng komunidad. Ito ay upang maiwasan ang pagkakataong gumawa ng krimen ang sinuman. Ginagawa rin ang oras ng exercise para sa kabutihan ng katawan. Ginagawa ang oras ng pakikihalubilo para sa mga sports, mga gawaing simbahan, mga sining, at iba pa, na naglalayon na mapaunlad ang kakayahan ng bawat isa sa kanya-kanyang talento.
Ang bawat pamayanan sa bansa ay bahagi ng pambansang ekonomiya. Bawat isa ay mahalaga. Kaya bawat mamamayan dito ay mahalaga din. Ito ang magtataguyod sa ating bansa para sa pag-unlad.
Ang pamayanan ng makabagong Pilipinas ay binubuo ng mga tahanan at mga serbisyong sosyal na nakapaligid sa kanila. Bawat tahanan at binubuo ng isang pamilya, o ng isang komyun. Ang komyun at binubuo ng dalawa hanggang limang mamamayan na may parehong kasarian, lalaki o babae. Ang bawat isang pamayanan ay may iisa lang gawaing komunidad. Pwedeng pagawaan ng sasakyan, pagawaan ng damit, taniman, o pangisdaan. Ang lahat ng gawain ng mga mamamayan sa pamayanan ay naaayon sa industriya na ito.
Nakapaligid sa pamayanan ang ospital, opisina ng serbisyo sosyal, munisipyo, palengke, simbahan, at iba pa. Umiikot ang mga pambansang jip para sa mga tao. Nagrarasyon ng pagkain ang mga palengke. Nagtatrabaho ang lahat ng walang sweldo, ngunit ang lahat ng pangangailangan ay ibinibigay sa kanila--pagkain, damit, tubig, at iba pa.
Ang araw sa pamayanan ay nagsisimula ng alas sais ng umaga, kung kailan ang lahat ay nag-eehersisyo sa loob ng isang oras. Pagdating ng alas-syete, ang lahat at babalik sa mga tahanan para mag-almusal at maghanda. Alas-nwebe ang pasok sa trabaho. Alas dose ang tanghalian. Ala-una ay trabaho ulit. Alas kwatro ay simula na ng oras ng pakikihalubilo, kung saan pwedeng gawin ang lahat ng sports, sayawan, kantahan, panonood ng sine, at iba pa. Alas syete ay nasa bahay na ang lahat, hanggang alas dyes, kung saan wala nang pwedeng lumabas.
Mahigpit ang pagpapatupat sa mga alituntunin ng komunidad. Ito ay upang maiwasan ang pagkakataong gumawa ng krimen ang sinuman. Ginagawa rin ang oras ng exercise para sa kabutihan ng katawan. Ginagawa ang oras ng pakikihalubilo para sa mga sports, mga gawaing simbahan, mga sining, at iba pa, na naglalayon na mapaunlad ang kakayahan ng bawat isa sa kanya-kanyang talento.
Ang bawat pamayanan sa bansa ay bahagi ng pambansang ekonomiya. Bawat isa ay mahalaga. Kaya bawat mamamayan dito ay mahalaga din. Ito ang magtataguyod sa ating bansa para sa pag-unlad.
Ang Kawal Pilipino
Ang bagong hukbo ng Pilipinas ay isang makabagong hukbo na naaayon sa marangal na tradisyon ng mga bayaning lingkod ng bayan. Bawat isang sundalo ng bansa ay naglilingkod sa bayan ng buong puso at buong buhay. Lahat ng sundalo ay ibinubuhos ang kanilang oras para sa bayan. Hindi sila pinapayagang mag-asawa at mag-anak. Hindi rin sila pinapayagang mamuhay ng may karangyaan.
Bawat isang sundalo ay dumaan sa mahigpit na pagsala at malupit na pagsasanay. Ang isang nagnanais na maging sundalo ay dadaan sa pagsubok pisikal, mental, sikolohiyal, at pagmamahal sa bayan. Kailangang walang sakit at may likas na kakayahan ang katawan ng isang kandidato. Kailangang may "common sense" at matalas ang praktikal na isip. Kailangang walang problemang emosyonal at matatag ang puso at espiritu. Higit sa lahat, kailangang handang ibigay ang buhay para sa bayan. Sa kanilang pagsasanay, ang mga sundalo ay dumadaan pa rin sa napakaraming mga pagsubok na susubok sa kanilang likas na loyalidad sa bansa, ganundin sa dangal ng kanilang mga puso at isip.
Pinipilit ng gobyerno na ang mga sundalong maglilingkod sa bayan at sa publiko ay malilinis ang isip at puso, walang pag-iimbot, walang sariling ambisyon, walang takot mamatay para sa bayan, walang ugaling bastos. Ang pedestal ng kanyang pagkatao ay ang pagmamahal sa bayan, dangal ng pagkatao, katapangan, at kalinisan ng loob. Ang bawat sundalo ay dapat maging huwaran ng mga tao. ANg bawat sundalo ay dapat magmistulang mga bayani ng bansa.
Sa huli, kapag ang isang sundalo ay napagbintangan ng paggawa ng masama, ang isang sundalo ay hindi mangingiming umalis sa tungkulin at mamundok, kung saan ay pwede niyang paglingkuran ang kalikasan ng hindi nababanaag ng lahat.
Bawat isang sundalo ay dumaan sa mahigpit na pagsala at malupit na pagsasanay. Ang isang nagnanais na maging sundalo ay dadaan sa pagsubok pisikal, mental, sikolohiyal, at pagmamahal sa bayan. Kailangang walang sakit at may likas na kakayahan ang katawan ng isang kandidato. Kailangang may "common sense" at matalas ang praktikal na isip. Kailangang walang problemang emosyonal at matatag ang puso at espiritu. Higit sa lahat, kailangang handang ibigay ang buhay para sa bayan. Sa kanilang pagsasanay, ang mga sundalo ay dumadaan pa rin sa napakaraming mga pagsubok na susubok sa kanilang likas na loyalidad sa bansa, ganundin sa dangal ng kanilang mga puso at isip.
Pinipilit ng gobyerno na ang mga sundalong maglilingkod sa bayan at sa publiko ay malilinis ang isip at puso, walang pag-iimbot, walang sariling ambisyon, walang takot mamatay para sa bayan, walang ugaling bastos. Ang pedestal ng kanyang pagkatao ay ang pagmamahal sa bayan, dangal ng pagkatao, katapangan, at kalinisan ng loob. Ang bawat sundalo ay dapat maging huwaran ng mga tao. ANg bawat sundalo ay dapat magmistulang mga bayani ng bansa.
Sa huli, kapag ang isang sundalo ay napagbintangan ng paggawa ng masama, ang isang sundalo ay hindi mangingiming umalis sa tungkulin at mamundok, kung saan ay pwede niyang paglingkuran ang kalikasan ng hindi nababanaag ng lahat.
Subscribe to:
Posts (Atom)