Talumpati ng tagapagsalita ng pambansang konseho

Mahal kong mga kababayan:

Mahal mo ba ang Pilipinas? Itinuturing mo bang ito ay iyong lupang sinilangan? Kinikilala mo bang ito ay tahanan ng iyong lahi? Handa ka bang mamatay para sa iyong Inang Bayan?

Dakilang mga talata sa ating pambansang awitin at tula, subalit tila lipas na ang panahon ng kinang ng mga salitang ito. Nasaan ka na, kapatid kong Pilipino, sa iyong pagkilala sa iyong Inang Bayan? Katulad ka na rin ba ng mga dayuhang palalo na nakikita mo dati sa ating mga lungsod, nakakotse, nagwawaldas ng pera, nagpapasasa sa kagandahan ng Pilipinas, ng hindi nagbibigay pugay o paggalang sa mga taong nagbuwis ng buhay at nagpaagos ng pawis upang ang karangyaan ng mga lungsod ay matamasa nila? Sa iyong paglalakad-lakad sa mga kanayunan at kalungsuran, napapangiti ka pa ba ng mga ibong umaawit sa mga punungkahoy na mula pa ng pagkabata ay kilala mo na? Natutuwa ka pa ba sa bawat halaman na namumulaklak sa tabing daan sa ganang pagkilala na ito ay mga handog ng kalikasan ng iyong bansa? Napapapalakpak ka pa ba sa mga kagalingan ng kapwa mo Pilipino na naririnig mo sa radyo o telebisyon? Napapaluha ka pa ba ng mga balitang may kababayan kang dumaranas ng hirap gayong marami ang mayayaman?

Tigmak ng dugo ang bayan mo, kapatid. Bago pa ang panahon ng mga Kastila, Amerikano, Hapon, at ibang mga dayuhan, dumadanak na ang dugo sa iyong lupain dahil sa mga paglalaban. Likas sa mga sinaunang Pilipino ang katapangan at karangalan. Subalit maaari nating itanong ngayon, matapos ang ilang silgo ng pananakop ng mga dayuhan, may natitira pa ba sa katapangan at karangalan ng mga Pilipino?

Masdan mo ang paligid mo kapatid. Masdan mo ang mga kababayan mong tuwing makakapulot ng mga bagay sa daan ay hindi na nangingiming angkinin ito. Nawala na ang moralidad na nagtuturo na isauli natin ang hindi sa atin. Masdan mo ang mga iyong mga kapitbahay na hatinggani na ay nagkakaingayan pa, walang pakundangan na sila ay nakakaabala sa pagpapahinga ng iba. Masdan mo ang kalsada, ang mga tsuper na walang pakundangan kung mag-agawan sa linya ng daan, at walang kahihiyan kung makipaggitgitan magawa lang makauna sa patutunguhan. Masdan mo ang mga palengke, ang mga tindero at tindera na nagagawang magsabi ng kasinungalingan mabili lang ng mabilisan ang kanilang paninda. Masdan mo ang mga paaralan, ang mga gurong nagmumura sa kabataan, mga nawawala sa mga silid-aralan, mga nagbababa ng mga paninda sa mga mag-aaral na kadalasan pa ay sapilitan.

Nasaan ang dangal ng Pilipino? May pag-asa pa ba tayo? Sinabi ni Gat Jose Rizal na nasa kabataan ang pag-asa ng bayan. Nasaan ang kabataan? Masdan mo kapatid, ang mga kabataang nakatambay sa gabi, humihithit ng sigarilyo, lumalagok ng alak, nabubuyo sa ilagal na droga, nagsisimula ng mga away, gumagawa ng mga kabastusan. Masdan mo ang kanilang kawalang galang sa mga matatanda kung sila ay magsalita. Pakinggan mo ang kanilang mga kasinungalingan sa kanilang mga magulang. Titigan mo ang mga basurang kanilang iginuguhit sa mga pader na hindi kanila. Pakiramdaman mo ang karumihan ng kanilang mga isip.

Sila ba ang pag-asa?

Itanong mo sa sarili mo, kapatid, may kabataan pa bang nagmamahal sa Inang Bayab ngayon na handang ibigay ang buhay para sa Pilipinas?

Batid ng pambansang konseho ang delubyo sa ating kultura, isang karimarimarim na sakit ng kawalan ng pagkilala sa Inang Bayan, at kawalan ng galang o pagkahiya sa kapwa tao. Naging sakim na ang Pilipino, at nagagawa na niyang gawin ang kahit ano para sa sarili niyang kapakanan.

Mali. Maling-mali. Kaya nga napagdesisyunan ng konseho na aksyunan ang madilim na katotohanang ito.

Kapatid, ipagpatawad mo, ngunit hinihingi ng pagkakataon na proteksyunan ng mga makabayang Pilipino ang Inang Bayang Pilipinas laban sa mga anak niya na sumisira sa kanya. Hinihingi ng tanhana na ituro ang tamang landas sa iyo pabalik sa isang pagiging mamamayang matuwid, marangal, at makabayan. Hinihingi ng kasaysayan na iligtas ka namin mula sa iyong sarili.

Hindi mo man magustuhan ang aming mga kaparaanan, balang araw ay makikita mo rin ang bunga ng lahat. Makaranas ka man ng paghihirap, mapagtatanto mo rin sa kinabukasan ang kabutihan ng lahat ng ito. Para kang isang sanggol na kailangang turuang lumakad dahil nalimutan mo na kung papaano lumakad ng matuwid. Para kang isang bata na kailangang ituwid, minsan sa pamamagitan ng pamalo, dahil nagagawa mo nang makasakit sa kapwa mo at sa iyong bansa. Ibigay mo, kapatid, ang iyong puso at buhay sa Inang Bayan, at ang lahat ay hindi magiging mahirap. Sa layunin ng konseho na maging pantay-pantay ang lahat, natural lang na ang iyong mga nakalakihang kalayaan ay hindi pwedeng manatili lahat. Iwaksi mo ang pagiging makasarili at magmalasakit ka sa kapwa, sa iyongmga kapatid na Pilipino, at magiging matamis ang mga magaganap.

Ngunit kung ipipilit mona sundin ang iyong kasakiman na mamuhay sa paraang gusto mo, mahihirapan ka kapatid. Ang bagong Pilipinas ay isang bansa ng mga mamamayang makabayan at marangal. Sa pagpapakita mo ng kasakiman, ng kawalang-hiyaan, ng kawalang pakialam sa iba, itinuring mo na ang sarili mo na isang taksil sa bayan, at ang kataksilan sa bayan ay malupit ang kaparusahan.

Bukas, pagsikat ng araw, sisimulan ang isang bagong kasaysayan sa ating Inang Bayan.

Mabuhay ang Pilipinas!

Balik-tanaw

Napakasarap langhapin ng hanging malinis. Napakasarap isipin na ang ating inang Pilipinas at ang kanyang mga anak ay ganap na naipamamalas ang kadakilaan ng pagmamahal at kalayaan. Ang mga tinatamasa nating kalayaan, kabutihan, kapayapaan, at pagkakapantay-pantay ay hindi natin madaling natamo.

Bago naganap ang rebolusyon limang taon na ang nakalilipas, ang Pilipinas ay isang marumi at naghihirap na bansa sa Timog Silangang Asya. Bago naganap ang dakilang pagbabago, ang mga Pilipino ay nagsilbing alipin sa ating sariling bayan. Karamihan sa mga mauunlad na lupain sa bansa ay pagmamay-ari ng mga dayuhan, o ng mga mayayamang Pilipino na higit na pinahahalagahan ang sarili kesa sa bansa. Nagkalat ang mga establisimento ng komersyo na karamihan ay hawak ng mga dayuhan at eletistang mayayaman. Ang ilang nagpupunyaging Pilipino na nagmula sa mga karaniwang mamamayan ay di magawang makapantay man lang sa bahagdan ng mga eletista at dayuhan. Ang resulta, ang mga negosyo at patuloy na sinipsip ang kabuhayan ng mga karaniwang mamamayan, na sa kasamaang palad ay patuloy na nagpalinlang sa nakakasilaw na pang-aakit at impluwensyang subliminal ng mga patalastas. Sa halip na mapagkasya ng mga pamilya ang kanilang kinikita sa mga importanteng bagay, gaya ng pagkain, pabahay, damit, kalusugan, at edukasyon, ang Pilipino ay naeenganyong gumastos para bumili ng mga makabagong kagamitan tulad ng telebisyon, DVD, at cellular phone.

Sa malaking kaguluhan na ito, patuloy ang gobyerno noon sa pagsasapribado ng mga lupain at korporasyon ng estado, na ang resulta ay ang higit na kawalan ng kontrol sa presyo ng mga mahahalagang pangangailangan. Sa kasibaan ng mga opisyal ng gobyerno sa pera, ipinagpalit nila ang kinabukasan ng mga mamamayan sa pansariling kayamanan. Hindi nga ba't maaalala pa natin kung gaano nagawang magpayaman ng mga kumpanya ng langis dahil sa pribatisasyon? At walang magawa ang mga mamamayan o ang estado upang pigilin ang pagmamalabis na ito? Hindi nga ba't naaalala pa natin ang isang batas na pumayag magmay-ari ang mga dayuhan ng mga lupain dito sa atin, isang hakbang na nagpataas ng presyo ng mga lupain at nag-engganyo sa mga kapatin natin upang ibenta ang kanilang mga lupa? Hindi nga ba't sa kalaunan at 90% ng Pilipinas ay naging pag-aari ng mga dayuhan, at ang lahat ng antas ng buhay ay naging hawak nila?

Saksi ako sa madilim na nakaraang ito, isang panginatin na hindi nasikmura ng mga tunay na anak ng bayan na nagmamahal sa Pilipinas.

Nagsimula sa isang maliit at hindi masipil na asosasyon sa internet, natunton ang mga Pilipinong nagmamalasakit sa bayan, mga Pilipinong handang magbuwis ng buhay upang maituwid ang limandaang siglo ng pagkaalipin, mga Pilipinong nakakaunawa na ang tanging pag-asa ng bansa ay isang ganap na rebolusyon.

Limang taon na ang nakakaraan, dumanak ang dugo, dugo ng mga Pilipino, mga makabayan laban sa mga alipin ng dayuhan, mga anak ng bayan laban sa mga alipin ng salapi at kapangyarihan. Isang matalinong labanan, isang pagkilos upang lipulin ang mga nasa kapangyarihan na walang malasakit sa bayan. Nagawa nating iligpit sila, mula sa mga tiwaling pulis at opisyal barangay, hanggang sa mga buwaya na nakaluklok sa Malakanyang. Sinundan ito ng pagbaligtad ng karamihan ng ating hukbong bayan, mga ordinaryong sundalo na hinawakan sa leeg ng mga tiwaling pinuno. Sa pagkakaligpit ng mga namumuno, tumayo ang mga sundalong tunay na nagmamalasakit sa bayan.

Simpleng mga salita, hindi kailangan ng mapanlinlang na patalastas. Mahal mo ba ang bansa mo? Ito ang tanong na umukilkil ng katotohana sa mga anak ng bayan. "Ang mamatay ng dahil sa yo," sabi ng ang pambansang awit. Handa ba ang Pilipino upang isabuhay ang talatang ito. Handa ba siyang magsakripisyo? Handa ba siyang talikuran ang karangyaan at materyal na kasaganaan? Handa ba siyang maglingkod ng may katwiran at karangalan sa halip na isipin ang pansariling kinabukasan. Mahal mo ba ang bansa mo? Kung gayon, ibigay mo ang lahat ng sa iyo sa kanya. Sa idelohiyang ito kumapit ang mga anak ng bayan, na sinang-ayunan ng karamihan ng ating mga sundalo, at maging ng partidong makakaliwa. Kumunismo, ayon sa mga dayuhan. Sosyalismo, ayon sa mga burgis na may hawak ng mga peryodiko at palabas sa telebisyon. Nahati ang bansa dahil dito, bunga na rin ng ating pagiging mangmang sa katotohanan ng sibilisasyon, kamangkangan na bunga ng kasinungalingan ng mga dayuhan.

Isang estado na hawak lahat ng yaman ng bansa. Mga mamamayan na naglilingkod sa bansa para sa ikauunlad nito. Pagkain, pabahay, edukasyon, pananamit, at iba pa na ipinamamahagi ng pantay-pantay sa lahat. Isang bansang walang mahirap at mayaman. Isang bansang may dangal at pangalan. Komunismo? Sa kalagayan ng bansa, ano ang hinanap ng mga mamamayan, ang pang-aalipin sa gobyernong demokrasya, o ang kaginhawaan sa gobyernong ito?

Limang taon na ang nakararaan, isang ganap na pagbabago. Bansang Pilipinas, nalugmok, lumaban, at nakabangon.

Pilipinas Kong Mahal

Limang taon na ang nakalilipas mula nang itaguyod natin ang Bagong Pilipinas, isang bansa na kumikilala sa kadakilaan ng mga mamamayang nagmamahal sa kanya, isang bansa ng mga mamamayang malaya sa impluwensya ng dayuhan, isang bansa na nagtataguyod ng pagkakapantay-pantay ng mga mamamayan, isang bansa para sa matuwid at malinis na pamumuhay. Sa dinami-dami ng mga isyu tungkol sa ating malaking pagbabago, kasama na ang napakadramatikong pagkontra ng kanluran, mga banta ng pananakop, mga embargo ng mga dayuhang baluktot ang paniniwala, nandito pa tayo, nakatayo, umuunlad, at malaya.

Sino nga ba ang Pilipino bago ang pagbabagong naganap limang taon na ang nakakaraan? Ano nga ba ang ningning ng bansang Pilipinas. Oo nga at nababanggit sa pandaigdigang larangan ang Pilipinas sa madugong kasaysayan ng ikalawang digmaang pandaigdig, walang halaga ito sa ibang mga bansa. Sa pagdaan ng panahon, higit na nakilala ang Pilipinas bilang isang bansa ng mga alipin, mga murang manggagawa, at mga babaeng bayaran. Ano pa nga ba't napakaraming dayuhan ang nagtungo dito sa atin upang abusuhin ang mga kahinaan ng ating mga naunang mamamayan, upang matapakan nila ang mahinang kamay ng ating mga batas, at upang mayurakan nila ang dangal ng ating mga mamamayan.

Naging mahirap ang Pilipino sa paglipas ng panahon. Ang ilusyon bilang pangunahin sa Timong Silangang Asya sa larangan ng sibilisasyon ay ganap na natabunan na ng katotohanan na tayong nanatiling salat sa pansariling katatagan kumpara sa mga bansang nakapaligid sa atin. Ganap na nanganib ang pagkalantad natin sa dayuhang pananakop. Ganap na isinuko ng mga nauna sa atin ang pagiging malaya.

Ngunit hindi na ngayon. Limang taon na ang nakararaan nang ibagsak natin ang sistema na nagsisilbing balakid sa ating ganap na kalayaan. Limang taon na mula nang itatag natin ang makatotohanang kultura at gobyernong Pilipino na nagtataguyod sa pagkakapantay-pantay ng mga mamamayan, pag-unlad ng ekonomiyang nagbubuklod sa lahing kayumanggi, at pagbusilak ng kulturang tanging atin. Ganap na nasindak ang mga dayuhan, ngunit ang mga bagong Pilipino ay hindi na magpapatakot sa kanilang sakim na mga intensyon.

Ang pambansang konseho ng mamamayang Pilipino ay patuloy na kumikilos upang mapanatiling tumatakbo ang ating bansa sa direksyong ililahad natin limang taon na ang nakararaan, sa mga adhikain ng kalayaan, kabutihan, at pagkakapantay-pantay. Ang pambansang hukbo ay patuloy na naghahanda upang ipagtanggol ang bansa sa dayuhang mananakop, kung saan lahat tayo at magiging kabahagi kapag nagkataon. Ang pambansang kapulisan at patuloy na kumikilos upang panatiliing mapayapa ang bawat bahagi ng bansa. Ang pambansang ahensya ng kultura ay patuloy na kumikilos upang mapanatiling malinis, mabuti, at marangal ang ating kulturang Pilipino. Ang pambansang ahensya ng edukasyon ay patuloy na kumikilos upang mapataas ang antas ng karunungan para sa lahat, ng naaayon sa ating tunay na pagka-Pilipino. Ang pambansang ahensya ng kabuhayan at patuloy na kumikilos upang ang bunga ng ating pagpupunyagi ay maipamahagi ng pantay-pantay sa lahat.

Tapos na ang panahon na ang mahirap ay di kayang abutin ang pedestal ng mayayaman. Tapos na ang panahon na ang mga manggagawa ay nagsisilbing alipin sa mga korporasyon ng mga mayayaman at mga dayuhan. Tapos na ang panahon ng kawalan ng disiplina at pagkarimarim ng ating kulturang Pilipino. Ganap na nakabangon na ang Pilipinas sa delubyong o bangungot na ito. Ganap na nating naitatag ang tunay at busilak na lahing Pilipino na nabubuhay at naglilingkod para sa ating mahal na Pilipinas.

Mabuhay ka, Pinoy!